Stars, fireflies and wildlife
Door: Sandra Martens
Blijf op de hoogte en volg Sandra
06 Maart 2014 | Zambia, Kasanka
Wat een sterren, wat een sterren als je heel lang kijkt… Dan kun je niet meer tellen en je nek doet zeer’.
Een liedje wat ik ooit, in een ver verleden geleerd heb op de peuterspeelzaal. En het komt nog regelmatig terug als ik naar de sterren kijk (ik merk dat ik een behoorlijk random geheugen heb). Hier in Afrika is de sterrenhemel indrukwekkend, en dat is zacht uitgedrukt. Wanneer ik onder het genot van mijn ene sigaretje per dag naar die sterrenhemel kijk, gaan er miljoenen gedachten door mijn hoofd. Ik denk aan mijn familie, mijn lief en vrienden, wie ik mis en met wie ik dat moment graag zou willen delen. Ik denk aan hoe bevoorrecht ik ben dat ik dat mag zien en meemaken. Ik denk aan de dingen die ik gedaan heb, ik denk aan de vele dingen die ik nog ga doen, hier in Zambia, in de rest van Afrika en in de rest van mijn leven. En op die manier realiseer ik me iedere keer weer, waarom ik dit zo graag doe. Waarom ik probeer zo vaak mogelijk richting andere landen en nieuwe ervaringen te trekken. Ondanks die onvermijdelijke gedachte die iedere keer weer opspeelt : ‘Shit, waarom wilde ik dit ook al weer?’
Maar ik ben blij dat die gedachte me niet beïnvloedt zoals die dat ooit wel heeft gedaan. Ik voel me sterk en geniet van de ervaring, met zijn ups en met zijn downs.
De eerste keer dat ik in Kasanka ’s nachts naar boven keek, dacht ik dat ik vallende sterren zag. Dat bleek niet zo te zijn… Wat het wel is? ‘Gewoon’ een aantal vuurvliegjes. Wat een prachtige diertjes zijn dat. Ze zijn niet altijd ‘aan’ maar ze knipperen wanneer hun kleine vuurvliegjeskontje geel neon-achtig oplicht.
Stil is het nooit in Kasanka. Er is altijd het geluid van duizenden krekels, kikkertjes en andere beestjes die hun aanwezigheid kenbaar maken. Daarbij komt zo nu en dan de overvliegende vogel of een plons in het meer van het een of het ander.
Aangezien ik enige structuur in mijn verhaal probeer te brengen, ga ik nu even een snelle leeswijzer geven (meer voor mezelf dan iets anders) dat houdt het allemaal overzichtelijk. Ik ga nu eerst wat vertellen over mijn leefwijze in Kasanka. Vervolgens vertel ik over de gigantisch down die de naam ‘bedbugs’ heeft gekregen en ten slotte zal ik vertellen over mijn stagewerkzaamheden en dingen die ik gezien heb tot nu toe.
Ik woon in the volunteerhouse. Dat is een soort hut met een badkamertje, twee slaapkamers (ieder voor 2 personen), een keuken en een afdak aan de voorkant met daaronder een fijne picknicktafel. Inmiddels is de tweede mede-stagiare (Evelyn) ook gearriveerd en daarom wonen we er nu met zijn drieën. Ik slaap momenteel samen met Linsey op een kamer en ik heb eindelijk mijn spulletjes kunnen uitpakken (voor de reden van het ‘eindelijk’ in die zin refereer ik graag naar punt 2 van mijn leeswijzer). Het huis heeft stenen muren, een rieten dak, ramen waar horren voor zitten en één glazen raam. Tegen dat glazen raam zijn nu 3 telefoons met van die kneedgom voor posters vastgeplakt. Alleen tegen het raam heb je namelijk 2 streepjes bereik. Als ik gebeld wordt door het thuisfront sta ik dus een beetje slap tegen het raam te lullen, wat wel eens een rare blik van voorbijlopende werknemers oplevert. We hebben een tweepits gasstelletje met een gigantische gasfles en alle benodigdheden om op een comfortabele manier te kunnen koken. Ons voedsel is opgeslagen in opbergkisten om de ratten waar we nog wel eens bezoek van krijgen de toegang daartoe te verbieden. Ons voedsel bestaat veel uit lang houdbaar spul zoals pasta, rijst, groente in blik, lang houdbare melk etc. Dit omdat we nog geen koelkast hebben. Wel kunnen we regelmatig verse groenten, aardappelen en eieren halen in Serenje.
Wassen doen we met de hand, drogen gebeurt aan mijn zelf gespannen lijntje voor de hut of we hangen de kleren simpelweg in de boom (ik snap niet waarom niemand dat doet, het is zo handig!). We hebben alleen koud stromend water en onze warme douche wordt iedere dag om 18.00 uur bezorgd. De nightwatch meneer komt dan met een emmer heet water, giet dat in de ton die bovenop onze hut staat, die dan weer verbonden is met de douchekop en voila! Een warme douche! Dan moeten we dus wel een beetje snel zijn, anders is ie weer koud…
Overigens hebben we wel elektriciteit hoor, er zijn een aantal zonnepanelen in Kasanka.
Internet krijg ik via mijn mobiele abonnement waarna ik mijn telefoon aanzet als hotspot zodat ik met mijn laptopje op internet kan.
We krijgen regelmatig bezoek van allerlei verschillende dieren. Sowieso zijn er ontzettend veel spinnen en insecten omdat het tegen het einde van het regenseizoen loopt, maar daar ben ik al redelijk aan gewend. Vaak krijgen we tijdens de lunch bezoek van aapjes die gisteren letterlijk het brood van de tafel jatten en er lopen heel veel eekhoorns rond in de bomen.
Maar er waren nog meer ongenodigde gasten die helaas al aan boord waren van mijn bagage sinds Lusaka. Het fenomeen heet ‘bedbugs’ en het enige wat ik er over wist is dat je vooral moet vermijden om ze ooit te krijgen. Bedbugs leven in matrassen, beddengoed, bedframes, kleding en tassen en bijten om bloed te zuigen waarna de plek van de beet uiteindelijk niet onderdoet voor een muggenbeet. In Australië worden er vooral in hostels ontzettend veel preventieve maatregelen genomen om het verspreiden ervan te voorkomen, in andere delen van de wereld gebeurt dat iets minder. En zo kwam het dat een aantal bedbugs mijn backpack en slaapzak wel chill vonden (snap ik ook wel eigenlijk) en mijn bloed heel erg lekker. Zonder het te weten nam ik ze mee naar Kasanka, and that’s where the problems started. Want hoe kom je in godsnaam af van bedbugs op een plek waar dat ontzettend slechte reclame zou zijn maar waar je geen vergif of iets dergelijks mag gebruiken omdat het een national park is en je niet op 60 graden kunt wassen omdat er geen wasmachine laat staan heet water is?
Na een bescheiden Google sessie kwam ik er achter dat het antwoord daarop vrij simpel is: stoom, vrienden… stoom. En dus mocht ik een steamer lenen van de manager. Deze steamer betekende eigenlijk gewoon een ketel met daaraan een tuinslang. Ik deed water in de ketel, stookte er een vuurtje onder en na 1.5 uur kwam er daadwerkelijk stoom uit de tuinslang! Hiermee heb ik de bedden, kamer, matrassen en mijn kleding uitgestoomd en een heleboel bugs dood gemaakt. Mijn backpack, slaapzak en jas heb ik spijtig genoeg met een naar diesel ruikend goedje gewassen en dat was een groooooooote fout. Ik ben nu (2 dagen en 3 wasbeurten later) nog steeds bezig die nare geur vooral uit mijn slaapzak te krijgen. Het was een hele hoop werk en een nog groter gedoe maar het was het waard. Ik ga inmiddels al zo’n 3 nachten bedbug-vrij door het leven!
De stagewerkzaamheden van de afgelopen week waren vooral gericht op het leren kennen van het park. Iedere keer dat er dus een auto ergens heen ging, ging ik mee. Meestal kan ik dan ook wel wat doen. Zo heb ik eerder deze week geholpen bij het maken van een nieuw toilethutje in een van de kampen. Dit betekende bomen kappen in het bos, de stammen verslepen en ze daarna als palen in de grond zetten. Verder ben ik ook (vooral tijdens ritjes door het park) bezig met het verzamelen van videomateriaal en het bewerken van oud videomateriaal. Het idee is om hier uiteindelijk promotie- en informatiefilmpjes mee te maken over het park en de werkzaamheden die hier verricht worden.
Een paar dagen geleden waren we bezig met een educatieve wandeling rond lake Wasa (wat we vanuit het volunteerhouse kunnen zien), toen we een radio-oproep ontvingen waarin vermeld werd dat er olifanten gesignaleerd waren bij de airstrip. Aangezien die olifanten al eerder die week een klein opberghutje in het kamp daar hadden vernield en er mensen zaten daar om de wacht te houden, was het zaak om er zo snel mogelijk heen te gaan en eventueel de olifanten weg te jagen. En dus renden we terug naar Wasa, sprongen in een auto, hobbelden zo snel mogelijk over de ‘weg’ (zandpad) naar de airstrip terwijl we ondertussen camera’s klaar maakten. Ondertussen moesten we goed rond blijven kijken om te voorkomen dat we tegen een eventuele verdwaalde olifant aan zouden botsen. We waren net op tijd om de olifanten het bos in te zien verdwijnen. Maar de kust was in elk geval weer veilig, de wachters hadden ze weg weten te jagen door een vuurtje te stoken en te trommelen.
Gisteren zijn we met een GPS en een ontvanger voor een bepaald radiosignaal de bush in getrokken om de kudde zebra’s die ergens door het park hobbelt op te sporen. Ze zijn zeker in deze tijd lastig te vinden… Alles wat wij dan ook gevonden hebben waren een paar sporen. Maar het was wel leuk om dwars door de bush te wandelen op jacht naar zebra’s. Verder heb ik al Pukus, Duikers, Bushbucks, Nijlpaarden, Warthogs, Buffels en heel veel vogels gezien.
Vandaag zijn we naar Serenje gegaan om voedsel in te slaan, mijn internet te fixen (prachtig moment voor de reclame… Deze reisblog wordt mede mogelijk gemaakt door: Airtel Internet) en spullen te kopen die de stank uit mijn backpack en slaapzak zouden kunnen halen. Serenje was een ervaring op zich. Als enige blanke ben je daar een behoorlijke attractie… Kinderen willen je aanraken en proberen je aandacht te trekken en mannen en vrouwen proberen je van alles aan te smeren, vaak tegen de dubbele prijs van wat het normaal zou kosten. Het aanbod aan voedingsmiddelen is zeer beperkt in Serenje, ieder ‘winkeltje’ verkoopt bijna hetzelfde. Toch hebben we alles kunnen vinden wat we zochten (behalve chocola). Maar Serenje is vooral het ‘echte Afrika’, met vrolijke mensen in kleurrijke kleren, vreemde talen en dialecten, warmte en onbekende verkoopwaar. Het kost ongeveer 1.5 uur om er te komen, en deze heen en terug reis van in totaal 3 uur heb ik doorgebracht in de achterbak van de pick-up van het park. Helaas is aan mijn schouders nu wel te zien dat ik blijf vergeten hoe gemeen, fel en warm de zon hier is, zo ‘vlakbij’ de evenaar. Maarja… er zijn ergere dingen… en ik heb verse Aloe Vera, dus mijn dag heeft het niet verpest.
Ok, nu is het tijd om te gaan slapen. Ik wil morgen eens proberen of ik hier kan hardlopen rond het kamp ofzo. Dat wordt dus opstaan om kwart voor 6…
Happy to be here.
Veel liefs,
Sandra
P.s.: ik heb een blog opgezet in het Engels voor en door de volunteers en interns van Kasanka, de bedoeling is dat die ook bijgehouden wordt door alle vrijwilligers. Ik heb het eerste verhaaltje daarvoor geschreven maar het is nog niet gepost. Als je het leuk vindt kun je die dus ook volgen: volunteerkasanka.wordpress.com
P.p.s.: Om verwarring te voorkomen: deze blog heb ik gisteravond geschreven maar nu pas tijd om het online te zetten. Hardlopen ging goed maar ik moet in rondjes rennen wat een beetje jammer is.
-
06 Maart 2014 - 12:33
Renske:
hehe, eindelijk iemand die in detail over verre avonturen vertelt. Het klinkt superleuk :) -
06 Maart 2014 - 13:19
Ingrid Meijer:
Was weer een genot om dit verslag te lezen! Erg fijn ook dat het goed gaat met je! Xxx -
06 Maart 2014 - 17:31
Femke:
Lieffie! Wat een topverhaal!! Heb er super van genoten. Het klinkt echt geweldig!! Ben blij voor je dat je bedbugs eindelijk weg zijn! Ik zal aan je denken als io vanavond de sterrenhemel zie! <3 -
06 Maart 2014 - 22:30
Renate:
Het was weer een waar genoegen om je verhaal te lezen. Fijn om te lezen dat je je draai hebt gevonden. Geniet er van enne..... laat die bedbugs maar een ander plekke zoeken. -
14 Maart 2014 - 17:08
Emmer:
oooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo -
18 Maart 2014 - 20:58
Marga:
Lieve Sandra, Fijn dat het zo'n goed besluit is dat je toch bent gegaan. Ik heb net een hele tijd plaatjes zitten kijken op internet van de plek waar je nu zit. Wat mooi, wat lijkt het me geweldig om daar te zijn.
Heb je al zo'n gekke schoenbek ooievaar en grote vleermuizen gezien? Ik zit hier wel even jaloers te zijn
en dat terwijl ik dacht dat Afrika me helemaal niet trekt. Leuk dat ik je een beetje kan volgen vanuit hier.
Fijne tijd en tot je volgende bericht en liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley