Horses, hosting, happiness

Lieve moederlanders,

Het is alweer een tijdje geleden sinds die laatste blog van me. Ik heb het ongelofelijk druk gehad maar ook ongelofelijk gave dingen gedaan, dus be prepared for a good one.

De 2 weken na mijn laatste blog bestonden uit een hoop computer uurtjes. Ik ben bezig geweest met dat filmpje over community work en heb het uiteindelijk opgegeven omdat het een documentaire van een uur dreigde te worden en het ontzettend lastig is om aan goed beeldmateriaal te komen. Ook heb ik veel kleine klusjes gedaan ter voorbereiding van de bike race, die volgend weekend zal plaatsvinden in Kasanka. En ik ben bezig geweest met voorbereidingen voor die groep studenten die maandag al aankomen in Lusaka (meer hierover.. straks. Anders raakt zowel lezer als schrijver de draad kwijt I’m sure).

Maar er waren ook een aantal veld-uurtjes. We zijn bezig geweest met zebra tracken. In het park zijn een aantal jaar geleden 20 zebra’s uitgezet. Men vermoed dat er nog ongeveer 10 van over zijn maar ze worden zelden gezien ondanks dat vrij goed bekend is waar in het park ze te vinden zijn. Iedere dag ging een van ons (de interns) met een scout het park in om een transect van in totaal 8 km (2x2) te lopen en ondertussen is het de bedoeling dat je goed oplet voor zebra sporen en poep. Mocht je de ongeëvenaarde mazzel hebben iets te vinden, dan markeer je de plek in de GPS. Uiteindelijk kun je op die manier een kaartje maken van waar de zebra’s zich ongeveer bevinden. Mijn conclusie uit dit onderzoek: Met gras zo hoog (met gemak 2 m op sommige plekken) zijn die beesten onvindbaar! Ik heb ze dan ook niet gezien in Kasanka maar wel een hoop sporen gevonden en we hebben zelfs op een dag een hele zebra aan botten gevonden. Maar dat maakte allemaal niet uit. Ik mocht regelmatig lekker een paar uur door de bush wandelen ’s ochtends vroeg, je ziet veel andere dieren en komt op de mooiste plekken. En laten we vooral niet vergeten: het geweldige gevoel van water waar je met schoenen en spijkerbroek en al tot je knieën doorheen banjert omdat je transect lijn helaas dwars door een dambo loopt. Maar wat helemaal cool is, en de aap in mij zeer aanspreekt is het feit dat ik af en toe even in een boom moet klimmen om over het gras te kunnen kijken. Boom klimmen is mijn nieuwe hobby, het kan hier zo goed en het is leuk en het mag.
Langzaam maar zeker is het regenseizoen over gegaan in cool dry season zoals dat hier heet. Echt cool is het niet hoor, juist nu schijnt het zonnetje volop en is het elke dag tussen 25 en 30 graden wat echt heerlijk is. ’s Nachts koelt het echter wel behoorlijk af. En ik heb laatst zo gelachen met Moeder Natuur, dat is me een grapjas hoor. De laatste gigantische regenbui viel een kleine maand geleden. Precies (nee echt, perfecte timing) op het moment dat ik in de bak van de truck zat letterlijk zittend op en omgeven door ladingen boodschappen. Ik was doorweekt en de boodschappen ook, dat was de volgende dag een geweldige klus om alles droog te maken.

Een aantal dagen na dat incident ben ik eens gaan berekenen hoe laat de maan op zou komen en dat was het ontzettend waard. De maan kwam op in het zuidoosten en het was fantastisch zoals die oranje gloeiende bal langzaam omhoog kwam en reflecteerde op lake Wasa. En dan realiseer je je: wow ik ben echt op een bijzondere plek, en ik ben er niet alleen op bezoek, ik woon er nu.

Maar… maar.. maar… Al het voorgaande was gewoon een inleiding, het beste deel van de blog komt nu pas. Dat is het deel dat ik naar Nkondo camp in de Bangweulu Wetlands ging, ik mag gaan assisteren bij het hosten van een groep van 20 studenten die maandag aankomen hier in Lusaka en.. oh ja dat ik ook nog jarig ben geweest.

Woorden schieten tekort om te beschrijven hoe ontzettend gaaf de afgelopen 3 weken zijn geweest en hoe (hopelijk) de komende 3 weken gaan zijn.

Ik ging dus naar Nkondo om te assisteren met het paardrijden, maar het was nog zo veel meer dan alleen dat. Op 27 april werd ik om 5.00 uur opgehaald door Pieter en zijn we over de meest bumpy road ever in 4 uur naar Nkondo gereden. Daar aangekomen ontmoette ik Craig (de parkmanager), Andrea (zijn vrouw) en Erin (hun 10 jaar oude dochter). Ik kreeg mijn eigen safaritent die groter is dan mijn kamertje in Leeuwarden, ik had een fantastisch verend bed met warme deken. Achter de tent was een openlucht badkamer met een stortdouche waar warm water uit kwam wanneer ik dat maar wilde (wat een ontzettende luxe!), eigen wastafel en wc. Ik heb me even afgevraagd wat dat vreemde meisje in mijn badkamer deed, maar ik kwam er vrij snel achter dat ik dat zelf wel moest zijn, zo perfect kan niemand een ander persoon imiteren. Met andere woorden: ik had ook een levensgrote spiegel. Ik had een terrasje met comfortabele stoel en tafeltje en ik had de beschikking over een uitgebreide keuken met 5-pits gasfornuis, oven, koelkast (ook al zo’n luxe, ik heb geen beschimmeld voedsel gegeten) en zelfs een diepvries. Maar de allergrootste luxe die me gegund werd was dat het MIJN tent was, mijn plekje waar ik zelf lekker kon beslissen of ik kei hard muziek op wilde zetten of tot midden in de nacht wilde lezen of met vieze modderschoenen (en paardenschoenen) de tent in liep (oh had ik dat nog niet verteld? Er kwam iedere dag iemand mijn tentje schoonmaken).

Maargoed, naast het feit dat ik dus in extreme luxe leefde, mocht ik ook nog eens elke dag doen wat zo ontzettend lang mijn passie is geweest: Paardrijden. Elke dag ging ik met de twee jongens die konden rijden mee op poach patrol. Dat betekende elke ochtend de paarden opzadelen en daarna 4 uur in het zadel om letterlijk door de bush, door beekjes, over heuvels, door dambos en door de dorpen te rijden op zoek naar sporen van stroperij, snares (een soort val die stropers zetten om dieren te vangen) en dieren. Tijdens die tochten was het mijn taak om te letten op de rijstijl van mijn ‘collega’s’, les te geven over lichaamstaal en eventuele problemen op te lossen (zoals eigenwijze paarden die absoluut niet vonden dat ze dat 15 cm brede beekje over konden stappen). Tijdens de ritten kwamen we en soms wat dieren tegen (maar niet zo veel want helaas is dat gebied bijna helemaal leeg gestroopt), waterbuck, impalas en een bushpig. Ook hebben we op een dag 5 snares gevonden waarvan ik er 2 vond, waar ik natuurlijk erg trots op was. Maar ik heb vooral heel erg genoten… De paarden waren ontzettend braaf en heel erg gevoelig voor het been, wat betekende dat ik wat dressuur-achtige dingetjes kon doen in de bush. Verder is het gewoon heerlijk om zo door de echt wilde natuur te stappen en weer een paard onder je kont te hebben. Na afloop van de eerste rit was ik behoorlijk blij dat ik er af kon (mijn kont… deed zeer) maar ik heb geen spierpijn gehad! Ik keek elke dag weer uit naar de volgende dag, wanneer ik weer in het zadel zou kunnen plaatsnemen. Verder deed ik na het rijden vaak nog wat werk met een van de paarden (Dolly) omdat zijn niet mee op patrol kon vanwege een nare mijt-infectie op haar rug. Ik ging haar dan longeren en soms nog even een rondje stappen zonder zadel. Ook dit vond ik fantastisch! Na twee keer luisterde ze al zo goed dat ik bijna geen longeer-zweep meer nodig had en dat ze gewoon ging draven als ik ‘trot’ riep. Verder deed ze ook moeiteloos een aantal sprongetjes. Wederom een realisatie moment voor mij, wat had ik dit gemist.

Nog niet genoeg van de goede verhalen? Mooi, want ik heb er nog een paar. Ik heb maar ongeveer 4 keer voor mezelf avondeten hoeven koken. Voor de rest bestonden mijn avondmaaltijden uit braaien met de mensen daar, lasagne met andere mensen en eet- en serie-kijk-avonden met Lloyd, de Field Operations Manager van Bangweulu die in korte tijd een goede vriend geworden is.

Maar ik heb ook heel erg veel tijd alleen doorgebracht. Ik moest keihard werken om een deadline te halen. Voor die deadline (10 mei) moest ik 30 artikelen over Conservation en Zambia/Afrika gerelateerde onderwerpen bij elkaar hebben plus wat vragen over ieder artikel. De bedoeling is dat ik met de 20 studenten die nu al bijna komen elke ochtend een artikel bespreek en een soort debat houd (tadaaaaaaa het educatie-deel van mijn stage). Door elke dag na het rijden nog een uur of 4-5 achter de computer te zitten heb ik de artikelen op 5 mei in Dropbox kunnen zetten. Wat erg fijn was, want daardoor had ik de laatste dagen in Nkondo ook tijd om andere dingen te doen of gewoon lekker te niksen. Verder heb ik heel erg veel nagedacht en eigenlijk kan ik niet zo goed onder woorden brengen wat dat met me heeft gedaan, dat ga ik dan ook niet proberen. Long story short: intens geluk, blij met mijn leven en mijn beslissing om naar Afrika te gaan en een conclusie over welke koers ik wil gaan varen straks met mijn opleiding als achtergrond.

En er is nog iets heel erg vets gebeurd, iets wat ik jullie zeker niet zal onthouden! De eerste zaterdag dat ik in Nkondo was, ging ik een ritje maken met Erin omdat er op zaterdag en zondag geen patrols gereden worden. We maakten een kort ritje door de miombo woodland en de dambo en hebben een stuk gegaloppeerd. Daarna ging ik nog even aan het werk met Dolly en daarna had ik het plan om te lunchen, douchen (onder mijn altijd warme stortdouche muahahaha) en daarna keihard aan mijn artikelen opdracht te werken waar ik op dat moment nog middenin zat. Daar kwam echter iets tussen… Ik had mijn lunch net achter de kiezen en was al bezig met spullen verzamelen voor punt 2 op de agenda, toen Craig langs kwam bij mijn tentje. Of ik zin had om mee te vliegen naar Chikuni (65 km van Nkondo) om daar iemand op te halen om vervolgens weer terug te vliegen… Of course!!! Ze hebben daar zo’n klein mini-vliegtuigje voor 2 personen en daar mocht ik dus mee in. De vlucht duurde maar 20 minuten maar het waren ongetwijfeld een aantal van de beste minuten van mijn hele stage! Vliegen is zo fantastisch, en in zo’n klein vliegtuigje is het helemaal geweldig. Omdat het vliegtuigje niet zo hoog vloog kon je alles in het landschap zien en dat was al heel erg mooi. Ik kon het landschap zien overgaan van Miombo in dambo, naar Miombo, naar cassava-velden en uiteindelijk in moeras waar vissers in lange pole-boats zich met behulp van palen voortbewogen. Maar toen we vlakbij Chikuni werd het pas echt interessant. Overal waren dieren! Duizenden lechwes, een kudde buffels, krokodillen, shoebills (look that one up), kraanvogels en… zebra’s! Eindelijk! Bij Chikuni moest ik even wachten terwijl Craig met Carl (de Fisheries manager) een rondje over de omgeving vloog om te kijken hoe alles erbij lag. Dat was geen straf. Vanaf de airstrip zag ik nog veel meer lechwes en ontzettend veel soorten vogels. Ik mocht ook de verrekijker van Carl lenen dus ik vermaakte me prima. De terugvlucht was minstens zo fantastisch met de ondergaande zon als achtergrond. Deze ervaring was onbeschrijflijk en ik denk er met een grote glimlach aan terug. En nu wil ik met alle geweld mijn vliegbrevet halen, en ik weet zeker dat dat ooit gaat lukken.
Vanaf 11 mei kon Kasanka het gemis niet meer aan en werd ik gesmeekt om terug te komen. Aardig als ik ben, vond ik dat natuurlijk geen probleem en zodoende bracht Lloyd me op 10 mei terug naar mijn tijdelijke huis en terug naar de realiteit. Al was die realiteit ook maar half. Pizza-avond met veel mensen, op zoek naar nijlpaarden toen die mensen een vergadering hadden, inclusief in een boom klimmen om ze beter te zien (en op nog geen 10 meter afstand van ze staan op de oever van de rivier), door het park rijden om Lloyd Kasanka te laten zien, sundowners bij de rivier, braaien met zijn allen, lekker buiten aan het werk, nog meer door het park rijden staand in de bak van de pick-up en fire-breaks branden (ofwel gecontroleerd de boel in de hens zetten).

En toen was het afgelopen woensdag al tijd om naar Lusaka te vertrekken. Die studenten komen maandag aan en omdat het zo’n grote groep is moet er natuurlijk een hoop geregeld worden. Omdat ik graag wil leren over toerisme en ik mezelf later best als hostess/field operations manager zie werken, ben ik hier vanaf het begin nauw bij betrokken geweest. Donderdag was mijn verjaardag en dat was in alle eerlijkheid niet veel bijzonders. Ik heb een aantal telefoontjes gehad van de liefste mensen en veel whatsapp/facebook berichtjes. We zijn die dag vooral aan het rondrijden geweest om dingen te regelen maar ik heb wel een ontbijtje bestaande uit croissantjes gekregen die Robert had achtergelaten (aangezien hij om 6.00 uur alweer in de bus moest zitten terug naar Kasanka) en dat heb ik moeten bewaren tot de dag erna omdat Bas me ook op een echt ‘uit-eten-ontbijt’ trakteerde. ’S Avonds zijn Bas, zijn broertje Wouter, Cassandra (de baboon-researcher in Kasanka) en ik uit eten geweest en kreeg ik een kaarsje in mijn ijsje dus was ik toch een beetje jarig.

En nu komt het steeds dichterbij… Ik ben momenteel vooral in de weer met immense boodschappenlijsten en onmogelijke hoeveelheden voedsel plannen. Vandaag heb ik een rustig dagje gehad waarvan ik het grootste deel in een van de vele shoppingmalls die Lusaka rijk is doorgebracht heb op zoek naar wat kleding omdat mijn kleren allemaal wel een gat, scheur of vlek hebben. Ik voelde me behoorlijk decadent om te shoppen in de mall in plaats van in een van de vele second hand shops maar ben goed geslaagd.

Dus… maandag komen ze aan en dan begint de rollercoaster. Van Lusaka naar Kasanka, in Kasanka tijdens de bike race, van Kasanka naar Nakapalayo, van Nakapalayo naar Shoebill Island in de Bangweulu Wetlands, van Shoebill naar Lavushi Manda, van Lavushi terug naar Kasanka en vanaf daar terug naar Lusaka. Twee hele weken waarin ik kan kijken of het managen van een study tour voor een grote groep iets voor me is en waarin ik vooral weer een hoop kan doen, zien en meemaken.

Ik heb er zin! En we gaan nog niet naar huuuuiiiis, nog lange niet, nog lange niet.

Hou je taai, doe ik dat ook.

Liefs,
Sandra

PS: Stukje wat ik geschreven heb in mijn dagboek en wat ik jullie niet kan onthouden:

’15-04-2014, dag 56, Wasa, Kasanka

Wat een avond. Zo ontzetten mooi hoe de bijna volle maan boven het meer stond en het meer deed glinsteren zoals ik het nog nooit gezien heb.

Het licht was zo fel dat ik alles kon zien, bijna zo goed als bij daglicht. Het geluid van alle kikkertjes, het geplons in het water en de kleine knipperende lampjes van de vuurvliegjes zorgden er voor dat ik verre van alleen was. Maar dat was niet erg… Ze brengen juist een soort kalmte met zich mee. Ze hebben geen vervelende gewoontes, hoeven niet over dingen na te denken en ze hoeven geen mening te hebben. Ze hoeven zich alleen maar bezig te houden met het verzamelen van voedsel en zich voortplanten.

Na een sigaret en 3 van mijn favoriete alleen-liedjes stopte het glinsteren langzaam maar zeker. Dat betekende niks, alleen dat de maan gestaag verder draaide in haar eeuwige baan rond de aarde. En dat het tijd was voor mij om te gaan.’