Hi! Welcome!

Lieve moederlanders,

Wat een chaos! Ik ben al 3 weken van huis weg en heb nog niet eens een welkomst blog geschreven, laat staan wat ik eigenlijk ga doen. Eigenlijk heb ik nog niks geschreven… Schandalig… Tijd om daar iets aan te doen.

Dus ten allereerste: …. Word ik onderbroken omdat er olifanten aan de andere kant van de rivier stonden en daar konden we even heen met een bootje.

En weer terug naar de blog: Van harte welkom bij dit nieuwe avontuur van Santje in de bush! En zoals altijd geldt het volgende: als je nog in de mailinglist staat omdat je ooit interesse had in mijn avonturen maar dat nu niet meer hebt: voel je vrij om je uit te schrijven.
Mocht je daarentegen hier terecht zijn gekomen via facebook of via een andere weg en wil je geen update missen? Dan mag je op de mailinglist! Echt, dat mag gewoon. Stuur me even een berichtje via Facebook, whatsapp (+31628685333) of op mijn Zambiaanse nummer (+260976874683) (whatsapp bellen kan ook, tenzij de provider er weer eens uit ligt heb ik super goede verbinding, en het is gratis en kost niet veel data) en dan zet ik je er op!

So anyways.. De hele reden dat ik dit alles niet van tevoren geschreven heb, is dat ik geen minuut de tijd heb gehad voor vertrek, hoe lang ik deze keer ook van tevoren wist dat er weer een dag van vertrek zou zijn en dat ik naar Zambia zou gaan.

(Misschien moet je even uitleggen wat je aan het doen bent San).. Oh JA!!! Fantastisch idee!
Misschien weten sommigen van jullie nog dat ik vorig jaar na een heleboel moeilijkheden en hectiek een poging deed tot het doen van een stage in Zuid-Afrika en dat dit redelijk mis ging en dat dat best een lastig dingetje was in mijn leven. En misschien weten jullie ook nog mijn pagina’s lange verhaal over hoe je soms faliekant kan falen in het leven, of het in elk geval zo kan voelen, en hoe dit uiteindelijk nieuwe kansen biedt om een stapje terug te doen en nog eens goed na te denken over wat je kan en vooral wat je WILT doen.

Die levensles is mij geleerd nadat ik ‘faalde’ in Zuid-Afrika, niet langer op die plek wilde zijn en sowieso niet meer geloofde dat ik ooit iets in conservation zou kunnen doen en vervolgens naar Zambia vertrok, gewoon op zoek naar some peace and quiet. En toen kwam ik bij Game Rangers International terecht, een fantastische NGO die zich inzet voor de bescherming van Kafue National Park. Daar had ik een fantastische tijd en nog mooier was dat ik daar een nieuwe stage aangeboden kreeg. Dat is zo’n 11 maanden geleden.

In de tussentijd ben ik door nog een gigantisch dal gegaan en heb ik mijn afstudeerproject gedaan. Dat afstudeerproject heeft 6 maanden lang mijn leven beheerst en bracht de ene uitdaging na de andere. In de laatste weken werkte ik er 10 tot 16 uur per dag aan om het maar af te krijgen. Het was een ongelofelijk slopend proces en toch putte ik altijd energie en motivatie uit de gedachte dat het allemaal voor een hoger doel was: terug komen naar Zambia en voor GRI werken. En dus studeerde ik af, op 8 september (met een 7.6 gemiddeld). Op 10 september haalde ik al mijn spullen uit het appartement waar Emma en ik (en later Friso en ik) zo’n toffe tijd gehad hadden en verliet ik Leeuwarden. Op 12 september vloog ik eindelijk terug naar ‘huis’.

Nu ben ik hier! Als stagiaire voor Game Rangers International. En daar ben ik ongelofelijk trots op.
Ik werk binnen het Kafue Conservation Project en heb verschillende opdrachten. Ik analyseer management systemen, ik werk met GIS om data in kaart te brengen over het park en ik zal over een paar weken met andere opdrachten aan de slag gaan.

Het leven hier is de bush style zoals ik daar inmiddels een klein beetje aan gewend ben, heel erg basic maar ook heel erg buiten en een met de natuur. Ik leef in een tent (MIJN tent) waar een bed in staat en waar ik zowaar een soort van in kan rond lopen (mits ik mijn zooi op ruim). We hebben in kamp geen elektriciteit maar wel stromend water en de maaltijden zijn simpel.
Elke dag gaan we naar ‘kantoor’ wat eigenlijk ook een stel tenten bij elkaar is en daar werk ik dan van 7.00 tot 12.00 en van 14.00 tot 17.00. Dat kantoorleven valt me nog best zwaar af en toe (gebrek aan concentratie) want ik wil juist heel graag naar buiten en actief zijn. Maar dat maakt de bijzondere momenten en de gelegenheden om wel iets te gaan doen extra fijn.

Elke zondag ben ik vrij en dan ga ik bomen klimmen, zwemmen bij de lodge, een poging doen tot een blog schrijven of (zoals vanochtend) samen met iemand een stuk door het park rijden op zoek naar dieren. Vanochtend zagen we Roan en Sable antelope en we hebben ook het olifant karkas gevonden waarvan al een paar dagen gezegd werd dat het gestroopt was. Heel veel van de olifant was er niet over, alleen de huid en de botten waren er nog. De rest was al helemaal weg gevreten door de leeuwen en de honderden gieren die er rond omheen hopsten op zoek naar wat laatste restjes.

Nadat we terug kwamen van onze drive klom ik in mijn boom en zat ik een tijdje daar muziek te luisteren. Na de lunch ging ik naar de lodge om te zwemmen (dat is erg nodig om af te koelen, de temperaturen hangen momenteel rond de 35 graden) en toen ging ik deze blog typen. Maar toen zag ik olifanten aan de overkant van de rivier en dat had de manager van de lodge ook gezien. En dus staken we met een bootje de rivier over (foto’s volgen). Dat is nou precies wat het leven hier zo leuk maakt. Geen dag is hetzelfde en er gebeurt altijd iets op de momenten dat je het misschien wel het minst verwacht.

Een uitgebreidere update over al mijn activiteiten, de activiteiten van GRI (en het belang daarvan) en mijn leven hier volgt nog. Voor nu ben ik heel erg blij dat jullie weer mee lezen en dat ik weer deze welkomstblog heb kunnen schrijven, velen zullen volgen om deze nieuwe fase in mijn leven te beschrijven.

Mijn telefoonnummer(s) staan in deze blog en zoals ik al zei: whatsapp (bellen) is heel goed mogelijk hier. Kijk maar wat je doet met die informatie.

To be continued!

Liefs,

San in Zam