Goodbyes, see you laters and new pages
Door: Sandra
Blijf op de hoogte en volg Sandra
08 Maart 2017 | Zambia, Kalabo
Normaal gesproken heb ik het niet heel erg over gevoelens en relaties en dergelijke in deze verhaaltjes. De situatie is echter nu effe wat anders. Ik hou ook niet zo van tributes die iedereen kan lezen en vertel het personen liever zelf wat ze voor me betekenen. Ik heb dit in een beknopte samenvatting al tegen de persoon in kwestie verteld maar ik denk dat er ook een belangrijke boodschap in zit die ik mij nu besef en die anderen misschien als reminder kunnen gebruiken.
Ome Frank gaat dood. Mijn paardenoom Frank gaat dood…. ‘Ja duuuuuhhh, iedereen gaat dood’. Maar ome Frank gaat nu al dood. Nu al! En hij is pas 52 jaar oud. Kutkanker ook altijd.
We wisten nog niet zo lang dat hij ziek was. Pas sinds Oktober, ik was al in Zambia. En nu, nog geen half jaar later, heeft hij nog maar een paar dagen te leven.
Hoewel ik geleerd heb de afgelopen jaren dat van alle mensen die je kent er maar één verantwoordelijk is voor jouw geluk (jij zelf), kom je veel mensen tegen in je leven die voor korte of lange tijd een plekje in je hart innemen en van daaruit je kunnen helpen geluk te creëren.
Familie kun je niet kiezen, ze zijn er nou eenmaal. En het mooie is dat al mijn familieleden stuk voor stuk een belangrijke rol in mijn leven spelen of dat in het verleden hebben gedaan en natuurlijk dat ik heel veel van ze houd.
Ome Frank dus. Mama’s mysterieuze jongste broertje die ik pas bewust ontmoette toen ik 12 was. De oom met de slangen, de kameleon Kamalia, 2 witte herders en een groot wit Spaans paard. Enkele jaren later werd ome Frank de paardenoom. Mijn grote passie was paardrijden en met dieren bezig zijn, Frank had inmiddels een aantal paarden en nodigde me uit te komen kijken op stal. Ik kreeg mijn eigen verzorgpony (Cobie) en besteedde de volgende 2 jaar vele uren per week op stal. Het was mijn toevluchtsoord in een tijd dat het thuis allemaal niet zo lekker liep. En Frank was daar, samen met Joyce, altijd. Om me te helpen met praktische zaken rondom de paarden maar vooral ook met een luisterend oor en tips als ik dat nodig had. Ik kon altijd mijn verhaal bij hun kwijt en mocht vaak mee naar hun huis als het werk gedaan was. Dan zaten we op de grote bank en ouwehoerden we verder terwijl we cola dronken en Frank en Joyce veel te veel rookten (en ik dacht: ik ga nooit roken, het is smerig. Beetje hypocriet zo bleek later ;)).
Ik heb heel veel van Frank en Joyce geleerd. Veel over paarden maar juist ook heel veel om me staande te houden in deze grote boze wereld. Ze hebben me geleerd mijn bek open te trekken als dat nodig is en me niet te veel aan te trekken van anderen. Ook hebben ze me geleerd hele harde boeren te laten als ik veel cola had gedronken, iets wat mijn moeder ze nog steeds niet in dank afneemt. Maar vooral dat luisterende oor. Ik besef me nu pas hoe belangrijk dat voor me geweest is.
Goede herinneringen, mijn telefoon die in de sneeuw was gevallen, dagen was ik hem kwijt, en Frank werd er vervolgens mee gebeld (terwijl de telefoon nog in de sneeuw lag), we waren ervan overtuigd dat Cobie gebeld heeft voor een praatje. Bosritten met zijn drieën, Joyce op Tara, Frank op Serena en ik op Cobie, en lekker crossen. Die paar keer dat ik op wedstrijd ging en we ons uren konden vermaken met naar de over het paard getilde tuthola’s kijken. De paarden voeren, soms een hele uitdaging. En gewoon elk weekend hard werken, veel lachen, veel flauwekul en een hoop leren.
Ik had een paar dagen geleden nog een Whatsapp gesprekje met Frank. Juist omdat ik ver weg ben en nu niet fysiek thuis kan zijn was het heel fijn om dit nog te hebben. Één van de dingen die hij zei was: Maak er het beste van en geniet van alles. Die boodschap kwam nu extra duidelijk over.
Frank is een bijzonder mens en ik ben verdrietig en boos om de oneerlijkheid van zijn veel te vroege overlijden. Desondanks, zelfs nu de dagen grijs zijn hier in Liuwa en het verdriet groot is, ga ik elke dag het veld in, zit op de auto, kijk naar de uitgestrekte plains, adem de schone buitenlucht in en kijk naar al het leven dat hier onverstoord verder gaat. In gedachte ben ik bij mijn familie en vrienden thuis en in het echt ben ik hier, leef ik hier, snap ik wat ik hier doe en geniet ik er van.
Dus ik ga nu maar even over op de dingen waarvan ik geniet, nu mijn leventje recentelijk weer helemaal omgeslagen is en ik nu blij en gelukkig ben in Western Province, Zambia.
Ten eerste ben ik AFGESTUDEERD! De stage was het laatste wat ik nog moest doen voor mijn opleiding en nu die afgerond is ben ik dus nu BSc Wildlife Management en mag ik op 6 juli mijn diploma gaan ophalen in Leeuwarden.
De laatste paar weken in Kafue draaiden vooral om het afronden van mijn opdrachten. Ik moest nog 2 keer op en neer naar Lusaka vanwege visa-perikelen (nu voorlopig weer geregeld) en er was redelijk wat tijd met vrienden. Ik heb veel dieren gezien zomaar langs de weg, meestal als ik alleen in de auto zat, wat het extra bijzonder maakte. Ik zag een leeuwin, een cheetah en wilddogs. Tijdens een gamedrive met vrienden zag ik eindelijk een leopard voor langer dan 5 seconden.
Vlak daarna werd het tijd om afscheid te nemen van Kafue NP en van alle lieve mensen die ik daar heb ontmoet en ging het ineens allemaal snel. Ik pakte mijn spullen in (die een beetje waren toegenomen in aantal), ging nog een keer naar Lusaka voor visa, kwam terug samen met Daan, en verbleef nog een laatste nachtje in mijn tentje. Het afscheid van mijn beste vrienden van de lodge was rustig en gemoedelijk (geen grote feesten ;)) omdat we al een maand hadden gepraat over mijn volgende stap en iedereen wist dat ik aan het aftellen was geweest naar het einde van mijn stage.
De volgende dag vertrokken Daan en ik vroeg en zetten we koers naar het Westen, naar Liuwa Plain! We werden uitgezwaaid door 2 leeuwinnen en hun 2 welpen, door een kudde buffels en door een troep bavianen. Zodra we het park uit waren volgde een 5 uur durende, hobbelige rit naar Mongu, waar we boodschappen konden doen voor een maand. Daarna zetten we koers naar Kalabo, lieten we wat lucht uit de banden lopen (voor meer grip op de zanderige en onder water gelopen ‘wegen’) en reden we de auto op de pontoon waarmee we de rivier overstaken.
Nog een 2 uur durende rit volgde. Dit was een heel avontuur, omdat het regenseizoen nu zijn max heeft bereikt en het hele park onder water staat. Omdat Liuwa een zandgrond heeft, kun je er nog steeds op rijden (nat zand pakt samen, meer kleiige gronden worden een grote modderpoel). Zo lang dat water niet hoger staat dan de wielen, kun je er doorheen rijden. Dat deden we dan ook, door het water rijden, voor het grootste deel van de tijd. Na een aantal spannende moment (komen we dan nu echt vast te staan???) kwamen we veilig en wel aan bij Matiamenene camp, mijn thuis voor hopelijk een lange tijd.
Wat ik nu dan doe? Ik werk als vrijwilliger bij the Zambian Carnivore Programme (ZCP), een organisatie die long-term onderzoek doet naar de grote carnivoren van Zambia. De organisatie werkt op 3 verschillende locaties, Liuwa Plain NP, Kafue NP en de Luangwa Valley. Op deze locaties verzamelen ze het hele jaar door zo veel mogelijk data over het gedrag, prooiselectie, sociale verhoudingen en de ecologie van de grote carnivoren en hun voornaamste prooidieren. Dit alles om advies te kunnen geven voor management van de parken en de populaties. Hier in Liuwa betekent dit dat er onderzoek gedaan wordt naar de 8 leeuwen die er nu leven, de cheetahs, de gevlekte hyenas en de ongeveer 30.000 wildebeesten die op de plains leven. ZCP zet zich daarnaast in voor de scholing en opleiding van lokale Zambianen met als uiteindelijke doel om Zambiaanse wildlife-ambassadeurs op te leiden die zich met enthousiasme in willen zetten voor de bescherming.
ZCP is een geweldige organisatie. Ik heb de mensen die er werken altijd gezien als hardcore rockstars omdat ze tof werk doen, elke dag het veld in gaan en in erg sobere omstandigheden leven en toch elke dag ontzettend veel bijdrage in de bescherming van carnivoren. Ik ben dan ook blij en trots om onderdeel van het team te zijn.
Hoe het leven hier is? Het leven is hier anders, comfortabel voor een bushbestaan en vooral gevuld met avonturen en verrassingen. Ik ben aangenomen als manager van de Liuwa database en research assistant. Dit betekent dat ik op den duur verantwoordelijk word voor het invoeren van alle data die verzameld wordt en analyses en samenvattingen maak voor rapportage. Ik breng bijvoorbeeld alle locatie data van cheetahs en de leeuwen per maand in kaart met behulp van GIS. Daarnaast word ik getraind om zelf het veld in te gaan, data te verzamelen en mezelf te kunnen redden mocht er iets misgaan.
Omdat het onderzoek veel aspecten heeft en skills vereist, is de training veelomvattend en lang, maar ik leer een hoop en snel. Ik leer radiotracken, navigeren, gedrag interpreteren, de biologie en fysiologie van de dieren die onderzocht worden, motorrijden, data noteren, dieren identificeren, off-road rijden en 4WD, apparatuur gebruiken, de mechanics van de voertuigen (motoren en auto) en problemen hiermee identificeren en oplossen, radiocommunicatie, etc. en soms moet dat állemaal tegelijk! Maar het leuke is dat ik dagelijks kan oefenen en nieuwe dingen leer omdat Daan en ik elke dag het veld in gaan en data verzamelen over de dieren die we momenteel kunnen bereiken nu alles overstroomd is. Dit is vooral veel werk met wildebeesten, leeuwen en een beetje met hyena’s.
Gisteren volgden we 2 leeuwen (3 jarige zusjes) die overduidelijk honger hadden en ’s nachts een wildebeest zochten om neer te halen en op te peuzelen. We hadden ze ’s ochtends al zien jagen maar toen waren de wildebeesten ze te snel af, ondanks het feit dat een van de twee op zo’n 15 meter van de dieren was. Daarom wisten we zeker dat ze het ’s avonds nog eens zouden proberen. En inderdaad, al vrij snel nadat we ze hadden gevonden stonden ze op en gingen op pad. Ze beginnen dan met lopen en kijken wat ze onderweg tegen komen, meestal zijn dit wildebeesten en soms zebra’s of kleinere prooi. Wij volgen ze dan in de auto gewapend met een rode spotlight (want rood licht zien leeuwen en wildebeesten niet) en een nachtkijker. Tijdens hun tocht zagen ze 2 wildebeesten op de omheinde airstrip. Geen probleem voor de kleinste van de zusters, deze sprong over het hek en ging op jacht. Het was inmiddels pikkedonker maar met de nachtkijker zagen we haar dichterbij sluipen. Toen ze ineens vooruit spoot op de wildebeesten af, waren deze haar weer te snel af en vluchtten de dieren over het hek naar de rest van de plains. Jammer voor de gezusters.
Toen hadden ze er echter nog een klein probleempje bij. Zus 1 zat aan de ene kant van het hek en zus 2 aan de andere kant. Zus 1 (die op de airstrip opgesloten zat) vond het niet zo leuk en probeerde een uitweg te vinden. Die was er echter niet dus moest ze springen. Dat besefte zus 2 zich wel, die, met hoogstwaarschijnlijk een diepe zucht van ergernis, óók over het hek sprong en vastbesloten naar de overkant van de airstrip liep, gevolgd door zus 1. Daar sprongen ze samen over het hek (zus 1 nadat zus 2 het voor had gedaan) en liepen richting de rivier. Wij moesten natuurlijk helemaal om de airstrip heen rijden en toen we de dames weer vonden, waren ze onderweg naar de Munde river en de brug die ze voorheen gebruikten om over te steken maar die nu deels weggespoeld is door de kracht van de, nu vrij grote, Munde. Potverdorie, alwéér zo’n obstakel…
Zus 1 had klaarblijkelijk honger na het uurtje op de airstrip en sprong met redelijk gemak over de gaten in de brug (hier en daar kreeg ze natte voeten, het leven gaat ten slotte niet over rozen, ook niet voor een leeuw). Hier was zus 2 in het nadeel en duurde het langer voordat zij snapte hoe deze obstakels te overwinnen. Uiteindelijk lukte het ze beiden om de kapotte brug over te steken en daarmee waren ze aan de overkant. Waren ze gelijk van die gekke volgers af, want wij konden niet de kapotte brug over met de auto. Lichtelijk teleurgesteld bleven wij dus achter. De spotlight en nachtkijker gingen uit en we vulden onze datasheets in. We waren hier nog niet klaar mee of we hoorden een hoop stampij aan de overkant van de Munde. Wildebeesten loeiden en renden en boven alles kwam het gekerm van een kalf in nood. De dames hadden een succesvolle kill… Nog geen 200 m van ons vandaan. We hebben er niks van kunnen zien…
Desondanks ben ik blij voor ze dat ze ontbijt, lunch en diner hebben kunnen regelen voor zichzelf en hebben wij een waardevolle en vermakelijke avond gehad.
Zo, dat was zomaar even een anekdote van een avondje veldwerk. Gelukkig zijn dit soort anekdotes bijna aan de orde van de dag, en zoals ik al eerder zei: iedere dag brengt iets nieuws en verrassingen met zich mee. Vorige week nog hebben we een zonsverduistering kunnen zien terwijl we naast een moeder cheetah en haar 2 cubs geparkeerd stonden. Bijzonder moment.
Ik vind het hier heel erg leuk. Ik ben blij dat ik samen met Daan kan wonen en werken en dat dat werk dan ook nog fantastisch is en dat ik er plezier in heb. Heel anders dan hoe het afgelopen half jaar is geweest. Ik heb een badkamer mét dak erboven, echte luxe! We kunnen zelf beslissen wat we eten en ik kan vaak koken en dat vind ik ook onbeschrijfelijk fijn. We hebben hier geen wekelijkse nieuwe voorraden, dus niet alle ingrediënten zijn altijd voor handen. Het wakkert mijn creativiteit aan zullen we maar zeggen. Aan nieuwe blogs wordt hard gewerkt (een nieuwe blogsite snappen is een grote uitdaging) en ik zal middels deze blog laten weten als de nieuwe site openbaar is!
Wederom een erg lang verhaal, er valt nu ook heel wat meer te vertellen. Houd mijn FB in de gaten voor foto’s en deze site voor updates over deze en de nieuwe blog!
En dan nog een kleine huishoudelijke mededeling: Mensen, ga alsjeblieft stemmen! Velen denken dat hun stem toch geen verschil maakt en dat ze zich daarmee het tochtje naar de stembus beter kunnen besparen. Maar het is nu juist belangrijker dan ooit! Check deze link voor een fijn stukje over waarom dat zo is: http://www.bedrock.nl/2017/03/01/millennials-dit-waarom-echt-moeten-stemmen-op-15-maart/ Stem voor hoop en vooruitgang, niet voor angst en haat. Als je in het buitenland bent heb je nog een paar dagen om iemand te machtigen. Zo, tot zover mijn korte pleidooi vóór stemmen (oh, en stem dan bij voorkeur een beetje naar de linkerkant ;)
Bedankt voor het lezen, liefs aan iedereen,
SantjePantje in de zandbak
-
08 Maart 2017 - 12:54
Sneeuwbal:
<3 -
08 Maart 2017 - 17:41
Chris:
jeetje dochter wat kun je goed schrijven. wat kun jij je gevoelens die je voor een emsn hebt goed onder woorden brengen. Wat ben jij in staat om het goede uit het leven te halen.
ik ben trots en diep onder de indruk van je.
oja ik ga stemmen ook voor jou. -
08 Maart 2017 - 18:48
Ingrid:
Wat een buitengewoon emotioneel, ontroerende boodschap. Ik heb, met tranen in de ogen, deze mooie tribute aan Frank voorgelezen. Hij heeft dit nog bij vol bewustzijn gehoord. Overduidelijk zijn de gevoelens tussen jullie wederzijds ❤️ -
09 Maart 2017 - 10:32
Ome Wim:
Gewoon even sprakeloos, dank je wel Sandra voor je mooie worden, recht uit het hart. Het verliezen van jouw Ome Frank raakt ons allemaal heel erg hard. Het zet ons met beide benen op de grond en maakt duidelijk hoe betrekkelijk een hoop zaken zijn. Jij ook heel veel sterkte, en groetjes uit een regenachtig Best (regenseizoen is ook hier begonnen :-))
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley