Stage

Lieve moederlanders,

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik een blog met wat inhoud geplaatst heb. En in eerste instantie dacht ik dat dat ook nog wel even zou gaan duren, want ja normaal gesproken schrijf ik toch vooral over de interessante dingen die ik doe en meemaak en de mensen die ik ontmoet. In mijn hoofd was dat in dit avontuur nog niet echt blogvullend geweest. Maar weet je? Ik heb genoeg te vertellen! Het is alleen een beetje anders dan jullie (en ik) gewend zijn.

Het begint ermee dat mijn stage niet bepaald een vliegende start doormaakte. 2 dagen voordat ik het vliegtuig naar Johannesburg in zou stappen, kreeg ik een verontrustend mailtje van de eigenaresse van de lodge (die me fantastisch geholpen heeft met het regelen van mijn visum) dat de manager (mijn stage-begeleider) ontslag had genomen. Dit was voor mij al het zoveelste teken in een jaar dat deze stage gewoon simpelweg niet ‘meant to happen’ was, en mijn eerste reactie was dan ook: ok laat maar, ik ga wel niet op stage, ik ben er klaar mee. Daarna kickte relativering in en was mijn tweede reactie: ik ben nu zo ver gekomen, ik ga echt niet 2 dagen van tevoren alles cancellen, ik ga, het zal wel goed komen. En zo geschiedde het dat ik wederom afscheid nam van de liefste personen die er zijn en op een vliegtuig stapte naar de andere kant van de wereld.

In Johannesburg aangekomen moest ik natuurlijk mijn stempeltje krijgen in mijn paspoort, wat vrij vlekkeloos ging, mijn backpack en gitaar opwachten (die zowaar beiden heel snel kwamen), de trein naar Pretoria pakken en vanaf daar met de bus naar Louis Trichardt waar mijn ‘stage-begeleider voor nog 2 dagen’ me ophaalde. Dat ging allemaal verrassend goed, zeker gezien mijn algemeen bekende talent om alles fout te doen met ov, zelfs in Nederland. Het enige hobbeltje was een break-down van de bus, geheel buiten mijn schuld om en met slechts een uurtje vertraging als gevolg.

Uiteindelijk kwam ik dan ook tegen het einde van de middag bij Madi a Thavha, waar ik mijn mooie kamertje in kon richten en heerlijk eten kreeg voorgeschoteld van Percy de chef. Mijn kamertje heeft alles wat mijn hartje begeert: een bed, een tafel, een stoel, een wastafel, een grote kast voor al mijn spulletjes, zelfs een spiegel en een waterkoker en het allerbelangrijkste: het is van mij! Ik hoef het niet te delen. Sanitaire voorzieningen en keuken bevinden zich een kleine openluchtwandeling van zo’n 20 meter van mijn huisje. Niet onbelangrijk: ik heb sinds gister een muggennet. Bye buzzing &^#%$ animals, hellooooo peaceful sleep! Uiteraard wel mits ik de gaten die er in zitten nog even dicht maak, anders vinden de gemiddeld 8 muggen die er per nacht om mijn hoofd zoemen alsnog een weg naar mijn armen, voeten en (vooral) gezicht.

Maargoed, even terug naar de stage. Het feit dat mijn ‘begeleider’ 2 dagen na mijn aankomst vertrok na het geven van een aantal vrij algemene instructies en wat documenten waar ik heb maar mee moest doen, was niet bepaald goed voor mijn gemoedstoestand. De algemene opdracht: schrijf een environmental management plan voor de omgeving van de lodge, leek het ene moment nergens op te slaan of goed voor te zijn, en het volgende veel te groot om ooit in mijn eentje te kunnen tackelen. En natuurlijk had ik wel de support van de ongelofelijk lieve eigenaren van de lodge, maar aan inhoudelijke kennis over de onderwerpen waar ik me tijdens mijn studie mee bezig houd ontbreekt het hen (en terecht hoor, ze managen een lodge die zich richt op cultuur, niet op wildlife).

Hoewel ik het vaak somber inzag, wilde ik wederom niet zomaar opgeven. En dus ging ik aan de slag met het lezen van heel veel informatie, lijsten maken in (overleg met de eigenaren) van dingen die ik kon doen, school mailen, planningen maken en proberen wijs te worden uit dingen die weggezakt zijn of waar ik nog nooit mee te maken had gehad. De voordelen, de dingen waar ik optimistisch van word, zijn enorm. Zo leer ik bijvoorbeeld alleen en voor mezelf werken, iets waar ik in 3 jaar opleiding weinig kans voor heb gehad. Mijn doorzettingsvermogen en ruimdenkendheid worden op de proef gesteld. Ik overwin problemen en kijk dagelijks weer naar nieuwe uitdagingen. Mijn literatuur-zoek-kunsten zijn sterk verbeterd de afgelopen 2 weken en ik leer oplossingsgericht te werk te gaan en dingen stap voor stap aan te pakken. Hier staat tegenover dat ik ook vaak inzinkmomenten heb. Momenten waarbij ik het gevoel heb dat ik het allemaal voor niks doe, dat school het nooit goed gaat keuren, dat ik het niet kan in mijn eentje, zonder iemand die me af en toe van tips en informatie kan voorzien.

Daar komt bij dat ik de eerste 10 dagen alleen maar achter de computer heb gezeten, met uitzondering van 2 wandelingetjes van 2 uurtjes en een uitstapje naar het dorp om boodschappen te doen. Een algemeen gebrek aan avontuur. Ook daar wordt een wildlifemanager behoorlijk moedeloos van. Maarja het moet wel, want er moet een hoop uitgezocht en beschreven worden binnen zo’n management plan. Maar inmiddels ben ik tot een inzicht gekomen: Ja ik moet 20 weken stage lopen en mijn planning is strak, maar dat betekent niet dat ik dat 7 dagen per week moet doen. Er moet ook ruimte zijn voor leuke dingen, om de omgeving te verkennen, mensen te ontmoeten en even bij de lodge weg te zijn. Want er komen weliswaar dagelijks nieuwe reizende mensen bij de lodge, om nou te zeggen dat ze tot mijn leeftijdscategorie behoren zou licht overdreven zijn (het minimum is over het algemeen: mijn leeftijd x 2 + 10).

En dat is precies wat ik het afgelopen weekend heb gedaan. Het begon zaterdag, toen ik mee mocht met een cultural tour naar het noorden van de omgeving, die door Madi a Thavha georganiseerd worden. Dat gaf me een beter beeld van de omgeving en van de cultuur van de lokale Venda-mensen. De tour ging langs Lake Fundudzi (het enige natuurlijke meer van Zuid Afrika en zo heilig dat je er niet bij in de buurt mag komen), een traditioneel Venda gezin en hun woning, Phiphidi falls, de Venda hoofdstad Thohoyandou, woodcarver Jafta en een maismaalplek. Ik vond het vooral leuk om de bergen te zien en de uitzichten met overal de huizen van de Venda mensen is heel bijzonder. Phiphidi falls was magisch en daar voelde ik me helemaal op mijn gemak, een plek waar ik zsm terug naartoe wil. Ook Thohoyandou was zeer interessant, met een markt waar rupsen en allerlei andere dieren verkocht werden en een supermarkt waar je letterlijk elk onderdeel van schapen, koeien, varkens en kippen kan kopen (inclusief hoofd en poten) ter consumptie bij je ‘pap’ (wat in Zambia Nshima wordt genoemd).

Zondag kwam er zowaar een jonger stel van bijna mijn leeftijd binnen gelopen en natuurlijk greep ik de kans met beide handen om een biertje met hen te drinken en leuke gesprekken te hebben. Maandag gingen zij op tour naar Elim, en… Ik mocht weer mee :D Deze tour ging langs de townships van Louis Trichardt en Elim, de markt en supermarkt van Elim, een plaatselijke school, woodcarvers Thomas en Lucky, een traditionele pottenbakkerij (zonder draaischijf, alles met de hand) en borduurster Eliza. Dit was weer een fijne onderbreking van mijn ‘kantoordagen’ en het was heel gezellig met Wouter en Ilena. We hebben de dag afgesloten met een heerlijke braai bij het zwembad van de lodge.

Gisteren zijn ze weer vertrokken en begon mijn ‘werkweek’ weer. Omdat ik voorlopig even genoeg literatuur gelezen had en de nodige kennis wel had opgedaan, kon ik vanochtend beginnen met data verzamelen. Dit hield in dat ik door de nu nog droge rivier (regenseizoen komt er bijna aan) naar boven klom tot aan de ‘waterval’ (again: regenseizoen komt er bijna aan) en daarbij elke ‘invasive alien plant’ (elke plant die geïntroduceerd is maar van oorsprong niet in dit landschap hoort) in mijn GPS noteerde. Dit moet ik nog op een aantal andere plekken gaan doen en vervolgens kan ik van al die GPS data die ik heb verzameld een overzichtskaart maken waarin precies staat waar welke plant staat die daar niet hoort te staan en dus verwijderd moet worden. Vervolgens maak ik een plan en begroting om al die bomen te verwijderen. En dat is dan één deel van mijn managementplan.

Dus… toch weer een hele blog weten te typen. Mijn conclusie is dat ik het idee van af en toe een dagje vrij nemen vooral door moet voeren, dan worden ze nog langer en kan ik iedereen weer fijn van ellenlang leesvoer voorzien :D
You’re welcome.

Ik heb hartstikke goede wifi dus ben beschikbaar via Whatsapp, Facebook, Skype, Viber allesssss. Dus wie niet zonder mijn stemgeluid kan en al helemaal in paniek begon te raken na 2 weken: don’t worry, bellen mag altijd ;)

Dag lieve moederlanders, tot later maar weer!

Liefs,

vanuit het zonnige en tropisch warme Madi a Thavha (water from the mountain)