Botswanaaaa

Nou.. Ja daar zijn we dan... Zo ben je in Zambia, en dan ga je ineens naar een heel nieuw land. Waar je zo veel verhalen over gehoord hebt maar waarvan je weet dat het reizen er weer heel anders aan toe gaat.

Ik zal eerst nog even iets dieper ingaan op het begin, Zambia, omdat het vorige verslag nogal kort was voor mijn doen.

Ik had dus op 9 juli een vlucht naar Lusaka. Helaas, omdat nou eenmaal niks volgens plan verloopt bij mij en in dit geval het al helemaal mis ging, was ik vrij laat met het boeken van mijn vlucht. Daarom was by far de goedkoopste optie om vanuit Düsseldorf naar Dubai te vliegen, aldaar 9.5 overstaptijd te hebben en dan naar Lusaka vliegen. Die 9.5 uur waren ook nog eens 's nachts dus er viel weinig te beleven. Ik heb ze dan ook besteed aan aangeschoten (what can I say? De stewardessen vonden het ook sneu voor me, die overstaptijd) in een hoekje zitten gebruik makend (illegaal) van de Wi-Fi van de emirates lounge, sigaretten roken, met random mensen praten en proberen te slapen op de oh zo comfortabele bankjes die een gemiddeld vliegveld te bieden heeft. Maar het was niet zo erg, ik houd van vliegvelden. Slapen kon ik echter niet. En toen net toen ik me eindelijk naar de gate kon begeven, bedacht ik me iets belangrijks: om Zambia in te komen heb je 50 dollar nodig voor een visum. Wat denk je? Pas werkte niet... En dit was een uur voordat ik moest vliegen (waarom ik daar dan weer last minute aan denk terwijl ik er de hele nacht de tijd voor had? Vraag het me alsjeblieft niet. Dus toen moest ik ineens vrij paniekerig paps gaan bellen om te vragen of hij kon regelen bij de bank dat ze niet zo stom zouden doen. Dat lukte uiteraard niet op tijd waardoor ik zonder contant geld en werkende bankpas het vliegtuig in moest. Best stressvol, want ja... Wat zou ik eigenlijk gaan doen als mijn pas nog steeds niet werkte als ik in Lusaka aankwam? Als je niet kunt betalen kom je er ook niet in, zo werkt dat nu eenmaal... En uiteraard stond er ook ineens 15 minuten voor tijd van boarden 'last call' achter mijn vlucht, terwijl ik dat gigantische vliegveld nog over moest!! Dat is helemaal goed gegaan hoor. En Gelukkig had ik wel kans gezien om mijn pilotenvriend Brad een sms te sturen. En thank God stond hij mij in Lusaka onderaan de trap van het vliegtuig op te wachten met een grote lach op zijn gezicht en 50 dollar. Gered!

Naja, eindelijk in Zambia dus, niet geheel zonder stress maar goed... Toen was het wachten op Emma, die keurig op tijd aankwam en vervolgens zijn we naar Brad zijn huis gegaan om daar te overnachten. Uiteraard moest er die avond gebraaid worden en teruggekeerd naar Bongwe Bar waar ik vorig jaar mijn laatste avond in Zambia beleefde. Ik had nog geen uur geslapen die nacht en omdat de bus naar Kasanka al om 6.00 uur vertrok de volgende ochtend kwam daar amper een uurtje bij. Maar wat was het fijn om in de bus te zitten, over die oh zo bekende weg richting mijn geliefde Noord Zambia!

Eenmaal in Kasanka aangekomen hebben we samen met Bas gegeten en gechilld. Vervolgens 13 uur geslapen en de volgende ochtend hebben we eens even een reisplan opgesteld. Verder in Kasanka vooral in de hide-out gezeten, sundowners gedronken bij de rivier, rondgereden, gekanod op de Luwombwa river en heel veel gekletst met iedereen die ik al een jaar niet gezien had. Ik zal niet liegen: terug in Kasanka zijn was ook zwaar, alle herinneringen van vorig jaar kwamen weer terug (meeste alleen goede) en alles waar ik zeker van dacht te zijn geworden het afgelopen jaar werd ineens weer de twijfel in getrokken, want ik had het bushleven eigenlijk ontzettend gemist!

Maar heel veel tijd om me vast te klampen aan Kasanka was er niet want na een paar dagen moesten we verder. Of eigenlijk terug naar het zuiden, om vanaf daar alleen nog maar verder naar het zuiden te gaan. We zijn 1 nachtje in Lusaka geweest waar we lekker uit eten zijn gegaan en biertjes hebben gedronken bij de backpackers, als vanouds.

De volgende dag naar livingstone wat langer duurde dan verwacht maar toen we er eindelijk waren was het heerlijk. Pizza gegeten en een bezoekje gebracht aan de backpackers waar ik vorig jaar verbleef. De volgende dag (en dit staat dus ook in mijn vorige verslag) heeft Emma voor de eerste keer en ik voor de tweede keer de Victoria falls gezien en toen we daarna ook de zonsondergang over de Zambezi zagen konden wij niets anders concluderen dan dat het een perfecte dag was geweest. Net als vorig jaar was ik overigens voor maar 7 kwacha naar binnen gegaan (want ja, dat zambianen niet naar data op stempels in employment permits kijken wist ik inmiddels al). Als ik nog een keer of 30 naar de falls ga dan heb ik mijn volstrekt oneerlijke maar gedwongen investering van vorig jaar in een veel te dure verlenging wel terug verdiend.

En toen kwam de dag dat het langverwachte en onvermijdelijke gebeurde... We verlieten Zambia en begaven ons naar het hele nieuwe en onbekende Botswana. We hadden een tour geboekt door Chobe National Park wat op een 4 landen punt ligt (Zambia, Botswana, Namibië, Zimbabwe) maar onderdeel is van Botswana. De grens tussen Botswana en Zambia is overigens ook maar een paar honderd meter lang en je moet met een veerpont over de zambezi om in Botswana te komen. In Chobe hadden we eerst een cruise over de rivier en daarna in de middag een gamedrive door het park. Ik heb er super veel geleerd en vond het ook leuk om te merken dat ik blijkbaar nog veel van vorig jaar heb onthouden en veel vogels en andere dieren nog op soort kan brengen. We zagen een groot deel van de in totaal 130.000 olifanten die in het park leven, giraffen, nijlpaarden, krokodillen, red lechwe, kudu, sable antelope (!!!), warthogs, puku, impala, waterbuck en een heleboel vogels. Die nacht sliepen we in een guesthouse ergens ver van het dorp in de bush bij het aardigste koppel ooit! Het was heel bijzonder.

Na die ene nacht was het echter wel zaak om door te gaan in verband met de grote afstanden in Botswana en de reistijden. Om 6.00 uur 's ochtends kregen we een lift van Kasane naar Nata waar we vervolgens overstapten op de bus naar Maun 'the gateway to the Okavango Delta'. Onderweg, gewoon zo, buiten een national park of wat dan ook, gewoon chillend langs de weg zagen we olifanten, impala, zebra, kudu, duikers en struisvogels! Echt zo bizar, dat zie je in Zambia echt niet. Wat er ook wel een beetje mee te maken heeft dat langs de wegen in Zambia bos en dorpen zijn, in Botswana is het open en vlak.

Hoe dan ook, we kwamen redelijk op tijd in Maun en zijn met een taxi naar onze verblijfplaats gegaan: Okavango river lodge, waar we in een tent slapen. Dat was gistermiddag. En eigenlijk hebben we niet veel meer gedaan dan heel erg veel uitrusten, kletsen met zuid Afrikanen en.... Ziek worden. Ja ja, je hebt niet samen gereisd als je niet tegelijkertijd de genoegens van een stomach bug hebt ervaren. Waarschijnlijk komt het door het water hier. Ik voel me ma een dagje ziek zwak en misselijkheid al een stuk beter, Emma ligt het heerlijk uit te slapen. Maar het heeft ons hoe dan ook niet tegen gehouden iets leuks te doen vandaag. We hebben een boottocht gemaakt door de Okavango Delta!! De natte droom van menig wildlifemanager en dus ook van mij. Het was fantastisch. We hebben weer een hoop wildlife gezien en ik heb weer een schat aan nieuwe dingen geleerd. Wat ook hielp was dat de gids erg veel wist en we bovendien in de boot zaten met een environmental scientist. Hij en ik stelden dan ook om de beurt 1001 vragen.

En nu... Is het 20.30 en ik ben absoluut gesloopt. Door de stomach bug heb ik bijna niks gegeten en toch een intensieve dag gehad dus mijn ogen willen dicht. En soms moet je daar dan gewoon aan toegeven.

Wat er morgen gaat gebeuren weet ik nog niet helemaal, maar wellicht kan onze nieuwe pilotenvriend een vlucht over de delta regelen voor niet al te veel geld... Fingers crossed...

Dinsdag gaan we verder naar Windhoek, Namibië en we hopen van harte dat er dat in 1 dag weten te bereiken.

To be continue!

Dag lieve moederlanders, welterusten xxx

Ps: ik zie de maan, maar die is maar raar hier. Het is een sikkel (zeldzaam, ik weet niet hoe ik dit moet spellen) en hij bungelt onderaan de bol in plaats van dat ie fier rechts of links van de bol staat... En omdat de maan me nu langzaam gaat verlaten... Is ie fel oranje. Mooi hoor, die maan. Neem even een momentje om er naar te kijken als je gezegend bent met haar aanwezigheid. Life is here, life is now, theorie die ik weer leer toepassen.