Bye Namibia, helloooo SA

Zo belachelijk snel kan het dus gaan... Zo zit je in Botswana en zo, ruim 2 weken later, zit je in de bus om het prachtige Namibië te verlaten.

Uiteraard moet ik weer beginnen waar ik geëindigd was, maar er valt zo veel te vertellen en het toetsenbord is wederom klein.

Mijn laatste verslag schreef ik in Maun, Botswana, waar we daarna nog 1 dag gebleven zijn. We hoopten een vlucht over de Okavango Delta te kunnen maken. Helaas was dit niet geboekt en waren er niet genoeg mensen om het grapje betaalbaar te maken. Dus hebben we die dag besteed aan het centrum van Maun verkennen, relaxen in de zon en (ja ja jaaaaaa) een lift naar windhoek regelen! Het toeval en de perfectheid van de situatie verbaast me nog steeds. We hadden een poster gemaakt en opgehangen in de lodge waar we op de campsite verbleven met de vraag om een lift voor 2 lovely Dutch girls to windhoek on Tuesday the 21st. Emma had m heel mooi gemaakt met kleurtjes en tekeningetjes en alles. Die dag kregen we een telefoontje van iemand die de week daarna naar windhoek zou gaan. Toen we aangaven dat dat veeeeeel te laat zou zijn, zei hij: but your poster says 27th.. Dus wij kijken en wat bleek: Emma had per ongeluk 21th gezet ipv 21st, en dat wordt die 1 al snel een 7 natuurlijk.. Dat pasten we gelijk aan en 2 uur later werden we voorgesteld aan Martin. Hij had onze poster al lang gezien maar had ook 27th gelezen en dat was voor hem weer te laat. Wat bleek, hij had een safari-auto verhuurbedrijf en zijn manager van Namibië kwam die dag een auto ophalen in Maun en zou dan de volgende dag weer terug rijden naar Windhoek! Niet alleen kon hij ons een lift geven, hij zou ons ook nog kunnen helpen met de huur van een auto, 2 vliegen in 1 klap. En ineens keerde het tij en had ik voor de eerste keer in tijden het gevoel dat dingen wèl werkten voor me. Die avond werd zo gezellig, met Martin, zijn vrouw Jill, Jan de safariman (die ons de lift zou geven, we gingen hem zo noemen omdat er in het begin nog af en toe verwarring was bij mij en Emma of we het nou over namibische Jan of mijn eigen lieve Jan hadden) en een aantal andere leuke mensen.

De volgende dag gingen we op weg richting Windhoek en na een voorspoedige rit werden we al snel geconfronteerd met de ongelofelijk wijdsheid en oneindige schoonheid van Namibië. Geen dorp was er te bekennen, alleen maar de rechte asfaltweg, dezelfde lage begroeiing overal en hier en daar een berg of heuvel. Ik kon niet wachten om zelf door dat landschap te gaan touren!

's avonds sliepen kwamen we bij Chameleon backpackers wat ons thuis zou worden voor de volgende 3 nachten. We gingen heerlijk uit eten met een lekker wijntje erbij om te vieren dat we het toch maar gefixt hadden. Een lift naar Windhoek in luxe met eigen muziek, airco, alles in plaats van 2 dagen bussen en maar hopen er ooit te komen. De volgende dagen stonden in het teken van het regelen van de auto (waar Jan de safariman nog voor behoorlijk wat spanning zorgde door te zeggen dat ie niet zeker wist of er een auto was). Andere opties hadden we ook niet, alles was volgeboekt of niet te betalen. Uiteindelijk kregen we dan het opluchtende nieuws: er was een auto en op 24 juli konden we hem ophalen! En zo gebeurde het dat de spullen werden gepakt, boodschappen werden gedaan en er afscheid genomen werd van de leuke mensen die we in korte tijd bij chameleon als vrienden zijn gaan beschouwen.

We kregen een super luxe Ford Ranger double cab 4x4 met alles erop en eraan (gaspitje, koelbox, tentje op het dak, aux plugin voor muziek, tafel, stoeltjes, de hele mikmak) en nadat uitgelegd was hoe alles werkte vertrokken we (een paar uur later dan gepland) richting het zuiden, richting Sesriem en de Sossusvlei. Een beetje spannend was het wel, het was 5 uur rijden waarvan het merendeel over gravel- en dirtroads en we moesten een deel in het donker doen omdat we zo laat waren vertrokken en in het donker rijden is niet iets wat aangeraden wordt in Namibië in verband met overstekend wild en dat soort ongein. Maar uiteraard liet ik me niet kisten en kwamen we aan in sesriem, wat niet meer dan een campsite bleek te zijn en konden we voor de eerste keer ons 'kamp' opbouwen. Daar aangekomen hadden we ons biertje wel verdiend!

De volgende dag zijn we de sossusvlei, dune 45, deadvlei en de woestijn gaan verkennen en zagen we ook eindelijk door wat voor omgeving we de avond ervoor hadden gereden: proper desert! Ik vond het prachtig, de echte woestijn en leegte is iets wat me altijd gefascineerd heeft maar ik had het nog nooit van de grond gezien, alleen vanuit hoog in de lucht. De sossusvlei is wereldberoemd om haar gigantische rode zandduinen. Bij de deadvlei (een droge zoutpan met nog wat verlaten dode hulpeloze bomen) vonden wij de moed, energie en wilskracht om 'The Mother' te beklimmen tot de top. Pas later kwamen we erachter dat die duin zo heet en dat het de hoogste duin ter wereld is met een hoogte van ruim 300 meter. Overal zat zand, vooruit en omhoog klimmen was lastig en we waaiden bijna weg maar het was het meer dan waard. Het uitzicht was fantastisch en naar beneden lopen één groot feest, recht naar beneden door het losse zand kon niemand mij raken, het was alsof ik over de maan liep, alsof een deel van de zwaartekracht was opgeheven en het beneden komen duurde ook veel langer dan verwacht.

Om terug bij de asfaltweg te komen moest ik een beroep doen op mijn vorig jaar in Zambia geleerde 4wheeldrive skills. Het was spannend want ik was natuurlijk bang om vast te komen zitten in het losse zand maar het ging goed (wel hobbelig uiteraard) en stiekem was ik best trots op mezelf, 4wheeldriving in de namibische woestijn, weer iets wat ik op mijn rij-cv kan zetten. Emma had besloten dat ze het prima vond om bijrijder te zijn en ik vind het heerlijk om auto te rijden dus dat was een goede deal, ik zou voortaan de bestuurder zijn. En dat ben ik ook geweest en dat was leuk en ik heb er een heleboel van geleerd.

Terug in Sesriem was het koud en stormachtig wat in de woestijn uiteraard betekent dat het zand overal is. Het heeft 3 dagen geduurd voordat ik het laatste uit mijn oren heb gekregen. Met moeite konden we ons maaltje koken op het pitje (we moesten het wel afschermen) en daarna gingen we maar snel naar bed in de hoop dat het de volgende ochtend beter zou zijn zodat we dan ons kamp af konden breken.... Helaas was het 's ochtends alleen maar erger en in weer en wind vouwden we ons daktentje, tafeltje en stoeltjes op om te vertrekken richting de kust, Walvisbay en Swakopmund om precies te zijn. Na weer een paar uur rijden door de lege woestijn met hier en daar een canyon of bergpas om de sleur van de rechte gravelroad te doorbreken stopten we voor lunch in Walvisbay en daarna waren we in Swakopmund precies op tijd voor een sundowner op het strand.

Na lichte discussie en wat overtuigingskracht van de camping-mevrouw besloten we de volgende dag na het zien van de flamingos op de zoutpan en heel veel andere vogels niet onze geplande route langs de kust te vervolgen omdat dit te verlaten en gevaarlijk zou zijn voor 2 meiden alleen, bovendien schijnt er weinig te zien te zijn. In plaats daarvan trokken we landinwaarts richting Spitzkoppe, een hoge rotsformatie (of eigenlijk berg) die randomly op het land gevallen lijkt te zijn. Daar verbleven we op de community campsite en ontmoette ik een jongen genaamd Aloise. Aloise is 23 jaar, woont bij zijn moeder in het mini dorpje Spitzkoppe in the middle of nowhere en heeft een zware vorm van autisme. Het greep me enorm aan om deze jongen hier zo te zien, onbegrepen en raar gevonden door de meesten omdat hij veel naar mensen staart maar niks zegt en geen reactie geeft als hem iets gevraagd wordt. Ik werd er enorm emotioneel van om hem daar alleen op een bankje te zien zitten terwijl zijn moeder hard aan het werk was om de campsite draaiende te houden. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat mijn lieve broer Sebas, die ook een handicap heeft en waar ik ongelofelijk trots op ben alle mogelijkheden heeft gekregen om zich te ontwikkelen en nu zijn plekje en werk heeft gevonden in Bergeijk, terwijl Aloise na het verlaten van de special school in Windhoek nu al 5 jaar slijt met niks doen, onbegrepen en zonder leeftijdsgenootjes om mee om te gaan? Na een korte huilbui droogde ik mijn tranen, pakte ik de frisbee die Emma en ik hadden gekocht in Windhoek en vroeg ik Aloise of hij met me wilde frisbeeën. Hier heb ik het volgende over geschreven in mijn dagboek (in Engels sorry daarvoor):
"27-07-2015 Spitzkoppe, Namibia
... I saw it immediately, as soon as we got here. Something is 'not right' with this boy. Looking at him made me sad, very sad ... People find him weird because he stares at them. Maybe people find him weird because they don't understand his world. I've been privileged to get a small sneakpeak into his world. I invited him to play frisbee with me. At first he didn't understand what it was about. After a while he got really good at it. With every throw I could catch or every catch he did, the smile on his face became bigger and bigger. It was so much fun and eventually he even spoke a few words to me. We played until it became too dark to see the frisbee but I promised him we could play again tomorrow. Aloise will probably spend a major part of his life in the village, misunderstood and with no one of his age to play with. This makes me sad and I am eager to find a solution for him. To give him the same opportunity to find his place in society as autistic European children get. I'm don't know yet how, but I'll find a way."

Ik heb na het beklimmen van de Spitzkoppe summit (3 uur om boven te komen en veel klimmen met handen en voeten (4x4 climbing zoals de gids het noemde), fantastisch overwinningsgevoel, uitzicht en spierpijn als resultaat), het bekijken van rock paintings gemaakt door de San people 4000 tot 200 jaar geleden en het bekijken van een natural arch in de rotsen van Spitzkoppe weer gefrisbeet met Aloise totdat zijn moeder zei dat het tijd was om te gaan. Wederom merkte ik dat hij er enorm veel lol in had. Ik heb de frisbee aan hem gegeven en hoop dat hij vrienden vindt om er mee te spelen want het deed hem goed, daar ben ik van overtuigd.

Ik ben van plan nog een blog over Aloise te schrijven maar voor nu: ik weet dat de situatie ongelofelijk ingewikkeld en lastig is en dat er nog veel meer kinderen, jongeren en volwassenen zoals Aloise zijn. Maar zoals ik al in mijn dagboek schreef: ik wil een oplossing vinden, ik wil zorgen dat ook Aloise een doel en dagbesteding krijgt, ondanks zijn handicap. Laat Aloise een voorbeeld zijn. Alle suggesties en ideeën om deze jongen en anderen te helpen zijn welkom. Laat het me alsjeblieft weten via mail, reacties hieronder, Facebook, sms, Whatsapp, whatever!

Emma en ik braaiden die avond groentepakketjes op ons eigen kampvuurtje en de ochtend erna na het inpakken van alles, thee en een laatste rondje frisbee vertrokken we richting Brandberg waar we op een luxe campsite terecht kwamen. Ook daar verbleven we 2 nachten. We relaxten, ontmoetten interessante mensen met interessante gespreksonderwerpen, bekeken de zonsondergang vanaf een hoge rots, raakten verdwaald op de campsite in onze zoektocht naar Beessie (zoals we de auto genoemd hebben), wandelden naar nog meer rotstekeningen en reden met Beessie naar the middle of nowhere om daar harde muziek op te zetten, te dansen (bovenop Beessie, ze is een sterke auto) en te zingen. Oh ja mijn thee werd ook nog aangevallen door de tamme stokstaartjes die over de campsite hobbelden. Het arme dier was zo nieuwsgierig naar de vloeistof in mijn beker die op de grond stond dat het de mok omgooide en zelf in de thee terecht kwam. Ik heb het daarna met zijn kontje even in een bakje water gezet om te koelen. Hij leeft nog en maakt het prima, geen verwondingen!

Vanuit Brandberg gingen we naar Etosha National Park, een gigantisch park in het noorden van Namibië. Het grootste deel bestaat uit een gigantische zoutpan maar er zijn ook acacia bossen met doorns overal. Op veel plekken zijn waterholes aangelegd om de dieren de mogelijkheid te geven te drinken in de droge winter (dat is nu). We hebben dan ook 2.5 dag gespendeerd aan door het park rijden, van waterhole naar waterhole die veel dieren aantrekken en 's avonds kampeerden we op campsites in het park. We hebben veel gezien, leeuwen, hyenas (waarvan er 1 aan het zwemmen was en iedere keer onder water dook), olifanten, giraffen, kudu, zebra's, springbokken, red hartebeest, eland antelope, zwarte neushoorn en heel veel vogels. Het was gaaf, ik kon mijn soortenkennis goed bijspijkeren en elke hoek of waterhole was weer een verrassing, er waren heel veel of bijzondere dieren of juist helemaal niets. Hoogtepunt was voor mij echter wel de hyenas en de neushoorns, die had ik nog niet eerder in het wild gezien. Ook leuk om zelf te rijden en niet met de georganiseerde game drives mee te hoeven.

Op de laatste avond in Etosha kreeg team rood (wij) een tegenstander (team blauw). Al sinds onze aankomst in Windhoek waren we af en toe helemaal in de ban van onze zelfbedachte avonturen serie waarbij team rood en blauw een crazy race door Namibië en daarna richting Kaapstad maken en ondertussen allerlei challenges moeten doen en enveloppen verzamelen (in de trant van wie is de mol, expeditie poolcirkel, expeditie Robinson, zo iets). We raakten aan de praat met 2 Belgen die as we speak ook onderweg naar cape town zijn. Toen we uitlegden dat we onszelf zagen als het soms met tegenslag maar altijd winnende team rood werden de Belgen natuurlijk erg enthousiast om team blauw te zijn. Hevige Whatsapp discussies over welk team nou weer deze challenge heeft gewonnen (bijvoorbeeld beste campsite) zijn al dagen het gevolg, want zonder onafhankelijk jury is het lastig punten toekennen. Team rood hoopt team blauw nog te zien in Kaapstad.

Vanuit etosha zijn we nog een nachtje naar een campsite bij the waterberg plateau gegaan. We hadden een heerlijke campsite en omdat we ons keurig gekochte hout per ongeluk bij de braaipit in etosha hadden laten liggen moesten we helaas helaas zelf hout gaan sprokkelen in de bush wat ook betekende dat ik hier en daar een boompje in kon klimmen. Maar uiteindelijk konden we ten minste wel weer lekker koken!!

Die ochtend erna zijn we het plateau op geklommen waar we een heel fijn zitplekje vonden met een heerlijk uitzicht en we wilden eigenlijk niet meer opstaan. Maar dat deden we toch, want we gingen langs bij het Cheetah Conservation Fund! Het lag een beetje uit de richting maar het leek me leuk er even te gaan kijken omdat veel studenten van mijn opleiding daar stage gaan lopen. Het was hartstikke interessant en ik ben weer wat wijzer geworden over mogelijkheden en baankansen na mijn opleiding.

Het was onze laatste dag met Beessieen dus werden we gedwongen een campsite te vinden die dichtbij de weg naar Windhoek lag. Die vonden we bij een boerderij waar we de enigen op de campsite waren, maar was wel lekker rustig! Totdat we de rust bruut verstoorden door de air compressor aan te zetten (om de banden op te pompen), die een ongelofelijke herrie maakt, maar die we vervolgens niet meer uit kregen... Ook zagen we de lampjes van de accu in rap tempo zakken dus om te voorkomen dat we de volgende dag niet weg zouden kunnen moest ik naar Beessie sprinten om de motor aan te zetten. Vervolgens belde ik Jan de safariman die ons, na 2 weken van voorspoed en rust, zonder iets van ons gehoord te hebben op de laatste avond toch nog even moest helpen met ons tiny little problem. Gelukkig was het makkelijk te verhelpen (de compressor ging ten minste uit en ik denk niet dat ik Beessie helemaal kapot gemaakt heb) en daarna konden we nog fijn eten, douchen, biertjes drinken en slapen.

Vanochtend was de trieste dag daar, Beessie moest leeggehaald en opgeruimd worden en we reden de resterende 150 km naar Windhoek waar we Beessie in goede orde en zonder schade weer konden parkeren bij Safari Rentals. Na toch wel even een momentje van afscheid van onze trouwe Beessie, die ik ruim 3000 km door Namibië heb gereden en die ons nooit in de steek heeft gelaten, gingen we maar lunchen om de tijd te doden voordat we de bus in konden. In die bus zit ik dit fanatiek op mijn telefoontje te typen. Want ja.. De rit duurt 20 uur en heel veel anders heb ik niet te doen, plus ik heb nog wat internet op mijn simkaart!

We zijn onderweg naar Stellenbosch, Emma's woonplaats van het afgelopen jaar en daarna gaan we ook nog een paar dagen naar Kaapstad. Het avontuur is helaas alweer bijna afgelopen... Dat vind ik jammer, want ik geniet er zo van. Ik kom eindelijk weer een beetje in balans in mijn hoofd en die dingen die ik het afgelopen jaar veel te veel heb weggestopt. Wel ben ik blij dat het niet daadwerkelijk afgelopen is, we hebben per slot van rekening nog een paar dagen te gaan! En het volgende avontuur staat alweer te wachten. De regering van zuid Afrika geeft inmiddels weer study permits uit en dus als ik alles in werking stel om er zo een te krijgen, begint mijn stage alweer over 6 weken. Dus dan mag ik alweer terug:)

Namibië is weer zo'n land waar ik nog eens terug wil keren, alles is mooi, wijds en wild hier op haar eigen bijzondere manier. En gelukkig kan het ook gewoon, terugkeren, volgend jaar ofzo:)

Nu ga ik even mijn duimen rust geven en iets anders vinden om te doen in deze weinig inspirerende bus.

Dag moederlanders, hope summer is treating you well!

Liefs,

Sandra